Świątkowski Edmund

Trener: 1951-1953.

 

 

 

 

Ur. 21.10.1906 - Bydgoszcz (zobacz akt urodzenia >>>> TUTAJ). Syn mistrza szewskiego Jakuba Świątkowskiego i Franciszki Marii z d. Pudig.
Zmarł 22.07.1988 - Bydgoszcz. Został pochowany na Cmentarzu Nowofarnym przy ul. Artyleryjskiej w Bydgoszczy.

Nadano mu przydomek: „Piłkarski Król Pomorza". Ps.: „Eddy".

Pierwszy mecz: 08.04.1951 (OWKS (Zawisza) - Unia Czersk 7:0, klasa międzywojewódzka).

Ostatni mecz: 04.06.1953: Górnik (Szombierki) Bytom - OWKS 1:1 (II liga). 

Bilans w sezonie 1951 - (22): 15 zwycięstw, 1 remis, 6 porażek.

Bilans w sezonie 1952 - II liga (18): 12 zwycięstw, 3 remisy, 3 porażki.

Bilans w sezonie 1953 - II liga (9): 2 zwycięstwa, 2 remisy, 5 porażek.

Ogółem bilans spotkań  - (49): 29 zwycięstw, 6 remisów, 14 porażek.

Z Zawiszą:  w sezonie 1951 - 1 miejsce w grupie międzywojewódzkiej, w sezonie 1952 wygrał rozgrywki II ligi.

Już w 1931 roku był uczestnikiem pierwszego w dziejach polskiego sportu „kursu przodowników piłkarskich". Kurs, który odbył się w Poznaniu prowadził Józef Kałuża - legendarny piłkarz, a potem kapitan PZPN.  Od 2 do 13 stycznia 1951 roku brał udział w kursie unifikacyjnym w AWF w Warszawie, na którym kierownikiem szkolenia był Ryszard Koncewicz. W kwietniu 1951 roku będąc pierwszym trenerem OWKS (Zawiszy) zaczął tworzyć w klubie grupy młodzieżowe. W listopadzie 1951 roku powołany przez Radę Trenerów GKKF na szkolenie prowadzone przez radzieckiego trenera Jakuszyna.  W 1959 r. w Warszawie uczestniczył w kolejnym kursie prowadzonym przez francuskiego szkoleniowca - Hanota. Przewodniczący Rady Trenerów Sekcji Piłki Nożnej WKKF w Bydgoszczy. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku był autorem centralnego systemu szkolenia najlepszych juniorów.   Początkowo szkolił młodzież w bydgoskiej Polonii. Potem pierwszy trener w tym klubie (do 1948 roku).  Szkoleniowiec Brdy Bydgoszcz (1949 i od jesieni 1953). Trener reprezentacji Pomorza z którą zdobył nieoficjalne mistrzostwo Polski juniorów (1949). W latach 1958-1959 trener Budowlanych Bydgoszcz i krótko Pomorzanina Toruń (1959). Ponownie szkoleniowiec Polonii w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku (od sezonu 1963/1964). Wcześniej prowadził jeszcze m. in. Cuiavię Inowrocław (1962). Był współpracownikiem reprezentacji Polski juniorów, która w 1961 roku wywalczyła nieoficjalne wicemistrzostwo Europy. Pracownik PZPN, OZPN i trener koordynator. Prowadził wiele juniorskich obozów centralnych.

 

Jako  piłkarz zawodnik Polonii Bydgoszcz (od 1921 do 1939). Również hokeista. Po II wojnie światowej grał w tej zimowej dyscyplinie sportu w barwach bydgoskich klubów : Partyzanta i Brdy. W maju 1947 roku  jako kapitan sportowy wszedł w skład zarządu klubu WMKS Partyzant. W 1952 roku w Zakopanem prowadził zespół OWKS (Zawiszy) Bydgoszcz na Centralnej Zimowej Spartakiadzie Wojska Polskiego.

 

Wyróżniony Złotą Odznaką PZPN (1963). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983). Zasłużony szkoleniowiec 60-lecia Bydgoskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej.