1960: Lech Poznań - Zawisza

Trener: Henryk Czapczyk.
Kierownik drużyny: ?.

Henryk Czapczyk

1 - 0 (1 - 0)

Trener: Kristóf Scharle (Węgry).
Kierownik drużyny: Czesław Brzechwa.

Kristóf Scharle

sam (Kremplewski) 12

Więcej kibiców na stadionie na Dębcu było tylko podczas drugoligowej potyczki na spotkaniu  Lech - Śląsk Wrocław.  29 maja w trakcie wymienionego meczu stadion zgromadził aż 24 tysiące widzów. Przed rozpoczęciem gry lotnicy aeroklubu poznańskiego zrzucili na boisko piłkę.  Bydgoskich piłkarzy powitano kwiatami. Od pierwszych minut Lech przystąpił do ataku.  Gospodarze zdobyli bramkę po niefortunnej interwencji prawego obrońcy bydgoszczan Kremplewskiego, gdy w polu karnych powstało olbrzymie zamieszanie. Zawisza zaprezentował dobrą i szybką grę, jednak zabrakło skuteczności. Na przeszkodzie stanęli też bramkarz Wilczyński i defensywa Lecha ze stoperem Słomą. Przez większą część meczu przeważali piłkarze poznańscy. Wojskowi mieli inicjatywę w ostatnim kwadransie, kiedy za wszelką cenę chcieli doprowadzić do wyrównania. U wojskowych wyróżnili się: bramkarz Rosiński, Rembecki, a także strzelec samobójczej bramki Kremplewski. Lech wygrał Grupę Północną II ligi i wywalczył awans po trzech latach.

O spotkaniu z Lechem wypowiadał się obecny w stolicy Wielkopolski kpt. Edmund Milecki, który widział je tak: „Wszystko zapowiadało na wielką imprezę. Każdy poznański tramwaj informował o meczu, przed stadionem olbrzymie plansze witały Lecha w ekstraklasie. Z wielkim impetem rozpoczęli mecz poznaniacy, a gwizdek sędziego powitało setki rakiet. W pierwszych minutach, takie przynajmniej odniosłem wrażenie, lechici chcieli połknąć naszych piłkarzy. Gdy udało się im jeszcze zdobyć prowadzenie z samobójczego strzału Kremplewskiego, czuli się już pewniej od bardzo zdenerwowanych bydgoszczan, którym prawdę mówiąc nie wszystko wychodziło. Jeszcze w polu nasi zawodnicy grali dobrze, pod bramką Lecha było gorzej. Wprawdzie dwoił się i troił Marciniak, nieźle poczynali sobie Frąckiewicz i Rembecki, ale bramek nie było. W ostatnim kwadransie nasi piłkarze przystąpili do generalnego ataku. Mieli kilka okazji do zdobycia wyrównującej bramki, ale w jednym wypadku strzał Marciniaka z najbliższej odległości złapał bramkarz Lecha Wilczyński. Z naszego zespołu wyróżniam przede wszystkim Jarząbka. Co działo się po meczu trudno opisać. Wszyscy serdecznie gratulowali Lechowi awansu, na murawie boiska znalazło się kilkaset osób. Radość w całym Poznaniu po awansie Lecha była ogromna”.