Olimpijczycy WKS Zawisza 1952 -1960

Olimpijczycy z WKS Zawisza w latach 1952-1960:

IO Helsinki - 1952

♦ Stanisław Wieśniak (ur. 14.03.1930 - Wilno, zmarł 21.02.2012 - Szczecin). Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Wychowanek BTW Bydgoszcz. Zawód: inżynier.  Artysta plastyk. Pierwszy olimpijczyk w historii  WKS Zawisza. Startował w wioślarstwie. Zastąpił kontuzjowanego na obozie przygotowawczym - Edmunda Radzińskiego (BTW Bydgoszcz). Dwójka bez sternika, w której wystąpił z Janem Świątkowskim (BTW Bydgoszcz), została zdyskwalifikowana w przedbiegu za zderzenie na 800 metrze z osadą włoską. W repasażu odpadła, przegrywając z USA. Amerykanie zostali potem mistrzami olimpijskimi. Polscy wioślarze nowe łodzie otrzymali krótko przed regatami i mieli  za mało czasu, aby w nich solidnie potrenować. Pewnie ta okoliczność miała wpływ na wynik. W mistrzostwach Polski, które odbyły się w Łęgnowie, ze swoim partnerem Wacławem Kardachem (obaj - OWKS-Zawisza), w dwójce bez sternika zajął 2 miejsce (1952). Zamieszkał w Szczecinie.

Zimowe IO Cortina D' Amprezzo - 1956

♦ Mieczysław Stanisław Chmura (ur. 01.01.1934 - Nowy Targ, zmarł 09.04.1980 - Sosnowiec).  Hokeista na lodzie, jedyny olimpijczyk w historii  WKS Zawisza na olimpiadzie zimowej.  Poprzedni klub i później Podhale Nowy Targ. Właśnie ten zawodnik był pierwszym olimpijczykiem z wojskowego klubu z Bydgoszczy w 1956 roku, a łącznie CWKS reprezentowało sześciu sportowców  (pięciu na letnich IO w Melbourne). Chmura z drużyną narodową na Igrzyskach Olimpijskich w Cortina D'Ampezzo zajął ósme miejsce. Zawodnik występujący na pozycji obrońcy. Przez lata występów na lodowych taflach związany był z Podhalem. Z tym klubem w latach 1963 i 1964 zdobył dwa tytuły wicemistrza Polski. Znany był z nieustępliwości i waleczności. Dodatkowym atutem jako defensora były jego silne strzały. W kadrze narodowej zagrał 17 razy. Po zakończeniu gry był szkoleniowcem Podhala Nowy Targ, Zagłębia Sosnowiec, Stali Sanok, a w latach 1970-73 pomagał radzieckiemu trenerowi Anatolijowi Jegorowowi w prowadzeniu reprezentacji kraju. Zmarł przedwcześnie na zawał serca, w Sosnowcu. Był wtedy szkoleniowcem Zagłębia, które za niecały miesiąc zdobyło krajowe mistrzostwo. W bydgoskim klubie grał przez 11 miesięcy w trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej.

IO Melbourne – 1956

♦ Krzysztof Juliusz Beck (ur. 12.04.1930 - Kołomyja, obwód Iwano-Frankowsk - Ukraina, zmarł 03.07.1996 - Bydgoszcz). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Wiślanej w Bydgoszczy. Zawód: oficer Wojska Polskiego. Podpułkownik. Zawodnik podnoszenia ciężarów. Pierwszy olimpijczyk klubu w tej dyscyplinie sportowej. Zajął szóste miejsce w wadze średniej, wynikiem 380 kg w trójboju (16 startujących ciężarowców). Kilka dni przed olimpijskim zawodami zachorował, ale mimo osłabienia stanął do rywalizacji. Piątą lokatę z Koreańczykiem Kim Sung Ji przegrał jedynie wyższą wagą ciała, bo zawodnik z Azji uzyskał identyczny rezultat. Nie będąc już zawodnikiem Zawiszy, na kolejnej olimpiadzie - w Rzymie, w swojej kategorii wagowej zajął piąte miejsce, wynikiem 400 kg (27 uczestników rywalizacji). Ukończył Liceum Ekonomiczne dla Pracujących w Bydgoszczy (1974) i warszawską AWF (1977), otrzymując tytuł magistra wf. Po roku treningów w stołecznej Legii pod okiem Józefa Styczyńskiego,  ustanawiał pierwsze rekordy Polski wagi średniej (zwłaszcza w wyciskaniu). W sumie 30-krotny rekordzista Polski. W kadrze narodowej (1953-1960). Sześć razy został mistrzem kraju w wadze średniej (75 kg) - 1952-1957. Na Mistrzostwach Europy wywalczył dwa medale: srebrny (1956 r.)  i brązowy (1955  r.) również w wadze średniej 75 kg. Potem trener w WKS Zawisza (od 1962 r.). Jako szkoleniowiec prowadził pierwszoligowy zespół bydgoskich wojskowych, z którym zdobywał drużynowe tytuły mistrzów kraju. Jego wychowankami byli świetni zawodnicy (m. in. wicemistrz świata (1970) Jan Wojnowski, rekordzista świata w wyciskaniu Czesław Paterka - 177 kg w wadze 82,5 kg). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Wyróżniony Honorowymi Odznakami WKS Zawisza: Srebrną i Złotą. Przez wiele lat  działał aktywnie w OZPC.  Dla uczczenia jego dokonań corocznie, od 2000 r.,  jest rozgrywany turniej ciężarowców nazwany jego imieniem.

♦ Stefan Kapłaniak (ur. 10.04.1933 -  Szczawnica). Kajakarz. Zawodnik klubów:  Sokolnica Krościenko (1949-1953), CWKS (Zawisza) Bydgoszcz (1954-1957), YK Nowa Huta (1958), Pienin Szczawnica (1959-1961) i Spójni Warszawa (1962-1965). W konkurencji K-1  na 1000 m zajął czwarte miejsce, w K-2 (partner Jerzy Górski - Spójnia Warszawa) na 10 km uplasował się na dziesiątej pozycji. Pierwszy raz do kajaka  usiadł mając ledwie 6 lat. Na początku kariery sportowej, w 1949 r.,  zwyciężył w spływie kajakiem ze Szczawnicy do Nowego Sącza (dystans 50 km).  Ekstremalne wyczyny również były jego domeną. Z Nowego Sącza do Nowego Targu, popłynął Dunajcem w kajaku pod prąd. Pokonał 120 km wiosłując po 10 godzin dziennie. Czynił nawet przygotowania do "skoku kajakiem" przez wodospady Niagary. Celu nie zrealizował, ponieważ nie otrzymał paszportu. Potem przesiadł się do klasycznego kajaka i po kilku latach treningu zaczął wygrywać w mistrzostwach Polski. Jako zawodnik Pienin Szczawnica, w osadzie z Władysławem Zielińskim (dwójka 1000 m), zdobył brązowy medal olimpijski (1960). Dwukrotny mistrz świata (1958 Praga): K-1 500 m i  K-2  500 m - z W. Zielińskim. Mistrz Europy (1959 Duisburg): K-1 500 m.  Ponadto trzykrotnie jeszcze wywalczył medale na mistrzostwach kontynentu: srebrny (1961 Poznań) K-2  500 m -  też z W. Zielińskim, brązowe  (1957 Gandawa) K-1 500 m i (1959 Duisburg) K-1  4x500 m wraz z K. Koszierasem, R. Skwarskim i W. Zielińskim. 30 razy wywalczył tytuły mistrza Polski (1953 -1968). Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz dwukrotnie złotym i raz srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Wyemigrował do USA, zamieszkał w Chicago.

♦ Zdzisław Ludwik Krzyszkowiak (ur. 03.08.1929 - Wielichowo, zmarł 24.03.2003 - Warszawa). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Lekkoatleta. Kluby: Drwęca Ostróda, Kolejarz Olsztyn, CWKS Warszawa, CWKS Lublin i Zawisza Bydgoszcz (w latach 1955-1963 ). Dwukrotny olimpijczyk. Na olimpiadzie w Melbourne - 1956 rok zajął 4 miejsce w biegu na 10000 metrów. W przedbiegu na 3000 metrów z przeszkodami był piąty, jednak w finale nie wystartował z powodu kontuzji.  Jones podczas biegu spowodował jego upadek, a ponadto został ugryziony przez psa i ze startu w decydującej rozgrywce musiał zrezygnować. O sukcesie na IO w Rzymie piszemy poniżej. Dwukrotny mistrz Europy z 1958 roku na dystansach 5000 i 10000 metrów w Sztokholmie. Wybrany najlepszym sportowcem Polski 1958 roku w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego". Dwa lata później podczas meczu Polska - ZSRR ustanowił w Tule rekord świata na 3000 metrów z przeszkodami (8:31,04). Trzynastokrotny mistrz polski na wyżej wymienionych dystansach oraz w biegach przełajowych. Rekordzista świata w biegu na 3000 metrów z przeszkodami. Rekordy życiowe: 3000 m - 7:58,2, 5000 m -13:51,6,  10000 m - 28:52,4, 3000 z przeszkodami - 8.30,4. Jego sukcesy sportowe mogą zadziwiać, jeżeli weźmie się pod uwagę, że od dzieciństwa prześladowały go choroby, a potem kontuzje i pech. Po zakończeniu kariery zawodniczej trener w Zawiszy. Był oficerem Wojska Polskiego (podpułkownik). Odznaczony Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Zasłużony Mistrz Sportu. W 1978 roku przeprowadził się do Warszawy. Miał żonę Krystynę, syna Janusza i dwie córki: Katarzynę i Małgorzatę. Po zakończeniu kariery zawodniczej trener lekkiej atletyki w Zawiszy.  W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych minionego wieku współpracował również z trenerami piłkarskimi (m.. in. Longinem Janeczkiem, Mieczysławem Graczem, Bronisławem Waligórą) i wspomagał drużynę piłki nożnej bydgoskich wojskowych (o czym wie niewielu) na obozach przedsezonowych. Przygotowywał piłkarzy wojskowych z miasta nad Brdą pod względem kondycyjnym! Jego imieniem nazwany jest stadion bydgoskiego Zawiszy.

♦ Alfons Stanisław Niklas (ur. 20.10.1929 - Ostrowite k.Chojnic). Lekkoatleta. W konkurencji rzutu młotem zajął w finale dziesiąte miejsce (57,70). W eliminacjach osiągnął rezultat 58,46 m. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Chełmnie  i AWF Warszawa (1964). Na AWF Poznań otworzył przewód doktorski (dr nauk wf). Zawód: nauczyciel akademicki. Zawodnik klubów: KS Stal Nadwiślanin Chełmno (1949-1953) i OWKS (Zawisza) Bydgoszcz (1953-1962). 13-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych. Mistrz Polski (1954) i dwukrotny wicemistrz  kraju (1955, 1957) w rzucie młotem. Jego rekord życiowy w  rzucie młotem wynosi  61,63 m i został ustanowiony 20 października 1957 w Bydgoszczy. Po zakończeniu występów na rzutni, trener  w WKS Zawisza (1956-1964) oraz kierownik szkolenia (1968-1971) wojskowego klubu z miasta nad Brdą.  Był też nauczycielem wf  w Technikum Elektronicznym w Bydgoszczy. Działacz OZLA,  a także sędzia sportowy. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wyróżniony Honorową Złotą Odznaką WKS Zawisza.

♦ Kazimierz Franciszek Zimny (04.06.1935 - Tczew). Lekkoatleta. Zawodnik klubów: SKS  Tczew (1953), Start Tczew (1954), LZS Wisła Tczew (1955), OWKS (Zawisza) Bydgoszcz (1955-1957) i Lechii Gdańsk (1958-1967). Zawód: nauczyciel wf.  Absolwent WSWF w Poznaniu, gdzie również się doktoryzował (1980). Nie ukończył biegu na 5000 metrów z uwagi na kontuzję (pęknięcie kości strzałkowej). Brązowy medalista kolejnej olimpiady (1960) na wymienionym wyżej dystansie, z czasem 13:44.8. Stoczył porywającą walkę z zawodnikami NRD - H. Grodotzkim i F. Janke. Czterokrotny rekordzista kraju (3000, 5000, 10000 m oraz w reprezentacyjnej sztafecie 4 x 1500 m). Siedem razy zdobył tytuł  mistrza Polski: 5000 m (1960, 1965, 1966), 1500 m (1956) i w biegach przełajowych (1965-1967). 37-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych. Dwa razy zdobył srebrne medale mistrzostw Europy: w Sztokholmie (1958) na 5000 m (13:55.2)  - uległ jedynie Krzyszkowiakowi (13:53.4) i w Belgradzie (1962). Od 1965 był trenerem lekkoatletów w Lechii Gdańsk. W latach 1974-1975 i po raz kolejny od 1979 r. szkoleniowiec PZLA. Działacz związkowy Solidarności. Zajmował nawet stanowisko dyrektora COS w Cetniewie. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m.in. srebrnym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim. Zamieszkał w Gdańsku.

IO Rzym 1960

♦ Brunon Leonard Bendig (ur. 06.10.1938 - Chełmno, zmarł 15.09.2006 - Gdańsk). Pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. Kluby: LZS Starogard (do 1955), Wisła Tczew (1956-58), Zawisza Bydgoszcz (1959-60), Gedania (1960-63), Polonia Gdańsk (1963-71). Pięściarz w kategoriach od muszej do piórkowej. Zawód: ślusarz narzędziowy. Brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960) w wadze koguciej jako zawodnik Zawiszy. Po wygraniu trzech walk, w półfinale przegrał 1-4 z przyszłym mistrzem Olegiem Grigoriewem (ZSRR).  Wcześniej pokonał 22-letniego Johna Sentongo z Ugandy, o sześć lat starszego Jana de Rooij (Holandia) i młodszego od siebie Horsta Raschera (NRD-RFN). Startował jeszcze na olimpiadzie w Tokio (1964), gdzie zwyciężył w jednym pojedynku, a w drugim przegrał i odpadł z turnieju. Wyniki na Mistrzostwach Europy: przegrał pojedynek już w I rundzie - w. kogucia (1963 - Moskwa), srebrny medal w wadze piórkowej (1965 - Berlin). Wygrał kolejno z: Kennethem Israelssonem (Szwecja), Constantinem Stanevem (Rumunia), w 1/2 finału z Wolfgangiem Hübnerem (NRD), a w finale poległ ze Stanisławem Stiepaszkinem (ZSRR). W latach 1962-65 cztery razy zdobył mistrzostwo Polski. Był raz srebrnym medalistą (1959) i dwukrotnie brązowym medalistą (1958, 1961) krajowego czempionatu. Wicemistrzostwo Polski w 1959 r. zdobył jw kategorii muszej jako zawodnik Zawiszy, trenując pod okiem szkoleniowca wojskowego klubu - Witolda Kaźmierczaka. Bendig nie mógł stanąć do finałowej walki jubileuszowego czempionatu ze Zbigniewem Olechem ze względu na kontuzję wargi (do pojedynku nie dopuścił lekarz). W półfinałowej walce na ringu w Poznaniu wyeliminował obrońcę mistrzowskiego tytułu - Romaniszyna z Rzeszowa. W 1959 r. zdobył też mistrzostwo Pomorza. Czterokrotnie triumfował w Turnieju Przedolimpijskim Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu" (1961-63 i 1965), natomiast w 1960 r. przegrał w finale tej imprezy z klubowym kolegą z Zawiszy - Zygmuntem Zawadzkim. Ponadto 21 razy walczył w reprezentacji narodowej w meczach międzypaństwowych (w latach 1960-66 odniósł 16 zwycięstw i poniósł 5 porażek).

♦ Henryk Franciszek Górski (ur. 04.04.1938 - Gdynia). Strzelec. Zawód: inżynier (technika budowy maszyn i obróbki skrawania metalem). Oficer Wojska Polskiego (kapitan). Zajął 13 lokatą w karabinie sportowym leżąc - kbks-5 (583 pkt), 17 miejsce w karabinku dowolnym kbd-1 (1098 pkt) i 19 pozycję w karabinie sportowym 3 postawy - kbks-1 (1122 pkt). Zawodnik: Ligi Przyjaciół Żołnierza Gdańsk i Zawiszy Bydgoszcz (1954-1978). Mistrz  świata (1974 Thun, Szwajcaria) w karabinie dowolnym 3x40 strzałów, 300 m - postawa  klęcząc  w drużynie. Dwa razy został brązowym medalistą światowego czempionatu (1966 Wiesbaden) - karabin dowolny 3x40 strzałów indywidualnie i karabin dowolny 3x40 strzałów - postawa klęcząc drużynowo. Siedem razy wywalczył tytuł mistrza Polski. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m. in. złotym i srebrnym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

♦ Jan Jaskólski (ur. 28.10.1939 - Inowrocław). Lekkoatleta. Zmarł 22.04.2013 - Inowrocław. Zawód: starszy chorąży sztab. Wojska Polskiego. Zawodnik klubów: Noteć Mątwy (1956-1959) i Zawiszy Bydgoszcz (1960-1969). Odpadł w eliminacjach trójskoku. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 15,50 m, a zawodnik Zawiszy uzyskał 15,04 m. Potem jeszcze dwukrotnie startował na olimpiadzie.  W Tokio (1964) minimum kwalifikacyjne wynosiło 15,80 m i wynikiem 16,10 m awansował do finału.  Zajął 12 miejsce  z rezultatem 15.82 (wygrał Polak Józef Schmidt - 16.85). W Meksyku (1968) odpadł w eliminacjach, rezultatem 16,04 m (minimum 16,10 m). Osiem razy zdobył tytuł wicemistrza Polski (jeden srebrny medal w skoku w dal), bo przyszło mu wtedy rywalizować ze znakomitym Józefem Schmidtem. Na mistrzostwach Europy zajmował 4 miejsca: wynik - 16,02 w Belgradzie (1962) i  Budapeszcie (1966) z rezultatem 16,57. Później był sędzią i instruktorem lekkiej atletki. Zamieszkał w Inowrocławiu. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m. in. dwukrotnie brązowym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.

♦ Marian Gerard Jochman (ur. 02.02.1935 - Toruń). Lekkoatleta. Odpadł w biegu eliminacyjnym na 5000 metrów (14:30,8). W serii drugiej, w której uczestniczyło 11 zawodników, wyprzedził tylko trzech rywali: José Molinasa (Hiszpania), Mohameda Saida (Maroko) i Ranjita Bhatię (Indie). Zawód: mgr ekonomii. Ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Poznaniu. Zawodnik klubów: Pomorzanin Toruń (1952-1955) i Zawisza Bydgoszcz (1956-1965). 15-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1957-1961 (4 indywidualne wygrane). Pięć razy triumfował w mistrzostwach Polski: 1500 m (1959), biegi przełajowe (3 km) - 1957-1960. Dwukrotnie ustanawiał rekordy Polski (4x1500 i  3x1000 m). Rekordy życiowe: 800 m - 1:50.5 (04.06.1961 - Warszawa), 1000 m - 2:23.9 (03.08.1957 - Bydgoszcz), 1500 m - 3:42.5 (13.10.1958  - Warszawa), 3000 m - 8:09.6 (14.06.1959 - Warszawa), 5000 m - 13:54.6 (01.08.1958 - Warszawa). Mistrz Sportu. Oznaczony m.in. brązowym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

♦ Jerzy Władysław Kowalski (ur. 27.02.1937 - Poznań). Lekkoatleta. W biegu eliminacyjnym na 400 metrów zajął drugie miejsce (czas 48,3), za Germanem Guenard (Puerto Rico) i wyprzedził czterech konkurentów. W ćwierćfinale  oprócz niego biegło sześciu rywali. Niestety odpadł, zajmując czwartą lokatę (46,7). Awans wywalczyło trzech pierwszych na mecie, a wygrał przyszły mistrz olimpijski - Otis Davis (USA). Zawód: oficer Wojska Polskiego (kapitan). Na wojskową emeryturę przeszedł w 1984 r. Magister wf i trener II klasy. Zawodnik klubów: Unia Bydgoszcz (1955), Noteć Mątwy (1956-1957) i Zawiszy Bydgoszcz (1958-1965). Ukończył Technikum Chemiczne w Mątwach koło Inowrocławia (1954) i AWF w Poznaniu (1971). 21 razy reprezentował barwy narodowe w spotkaniach międzypaństwowych: 1959-1964 (w 39 startach odniósł 7 zwycięstw indywidualnych). Dziewięciokrotnie był rekordzistą kraju (biegi na 200 i 400 m oraz w sztafetach 4 x 400 m klubowych i reprezentacyjnych). Sześć razy zdobył tytuł mistrza Polski: 400 m (1959-1961), 4 x 100 m (1962), 4 x 400 m (1960, 1961). Rekordy życiowe: 100 m - 10,5 (06.10.1959 - Bydgoszcz), 200 m - 21,0 (17.05.1959 - Bydgoszcz), 400 m - 46,0 (02.09.1962  - Łódź) i 46,63 (20.06.1960 - Berno). Na mistrzostwach Europy w Belgradzie (1962), w biegu na 400 m odpadł w półfinale, a w  reprezentacyjnej sztafecie 4 x 400 m w przedbiegu. Zasłużony Mistrz Sportu. Z-ca szefa do spraw organizacyjnych WKS Zawisza (1977-1984). Działacz OZLA w Bydgoszczy w latach 1968-1990, również wiceprezes do spraw organizacyjnych okręgowego związku. Od 1984 r. był pracownikiem i działaczem w Chemiku Bydgoszcz.

♦ Zdzisław Ludwik Krzyszkowiak. Lekkoatleta. Złoty medalista w biegu na 3000 metrów z przeszkodami (8:34,2). Pierwszy mistrz olimpijski w historii WKS Zawisza. Wygrał bieg drugiej serii, który decydował o wejściu do finału, z czasem 8:49.6. Identyczny wynik osiągnął drugi na mecie Ludwig Müller (NRD-RFN). Z tego biegu awansował jeszcze Aleksiej Konow (ZSRR). Najszybciej pokonał jednak dystans zwycięzca pierwszej serii - Nikołaj Sokołow (ZSRR) - 8:43.2. Lepsze czasy od Krzyszkowiaka, w półfinałach  mieli jeszcze: Siemion Rżyszczyn (ZSRR) - 8:48.0, Gunnar Karlsson-Tjörnebo (Szwecja) - 8:48.6, Deacon Jones (USA) -  8:49.2 i  Belg Gaston Roelants - 8:49.4. W finale na Stadio Olimpico wystartowało dziewięciu zawodników. Oprócz wymienionych, stawkę uzupełniał Hans Hüneke (NRD-RFN). Bieg odbywał się podczas dużego upału.  Od początku mocne tempo podyktował Rosjanin Konow, za którym usadowili się Belg Roelants i drugi Rosjanin Nikołaj Sokołow. Krzyszkowiak biegł w drugiej grupie, tracącej do prowadzącej trójki około ośmiu metrów. W połowie dystansu na prowadzeniu był Sokołow, a przewaga nad Krzyszkowiakiem nie zmniejszała się. Polak zaczął jednak przyspieszać. Wpierw minął Konowa, potem wyprzedził Roelantsa. Przed Krzyszkowiakiem było już tylko Sokołow. Nikt lepiej nie potrafił oddać atmosfery decydujących momentów biegu, jak uczynił to Bohdan Tomaszewski w swojej książce ,,Przeżyjmy to jeszcze raz". Warto zacytować autora i przenieść się w czasie:
„Ostatnie okrążenie. Wynik biegu będzie wspaniały. Sokołow wciąż na czele. Są w połowie wirażu. Krzyszkowiak nadal drugi. Wyszli na przeciwległą prostą. Biegną. Środek prostej. Już tylko 250 metrów do taśmy. Krzyszkowiak wciąż o metr za Sokołowem. Rosjanin próbuje kolejnego ataku. Oderwał się o półtora metra!... Natychmiast nowy kontratak. W momencie, kiedy Sokołow odrywa się, następuje raptowny finisz Polaka. Oto Krzyszkowiak zobaczył, że do kolejnej przeszkody dzieli ich jeszcze 30 metrów. Więc mija błyskawicznie przeciwnika, aby jako pierwszy przeskoczyć ponad płotem. Ma dwa metry przewagi! Sokołow jakby stanął w miejscu. Zupełnie się załamał. Cztery metry przewagi. Na trybunach wzmagający się grzmot oklasków. Jeszcze rów z wodą. Płynny podbieg… Odbicie i daleki skok. Ani kropla wody nie trysnęła spod pantofli. Sokołow o 10 metrów w tyle. Finisz Krzyszkowiaka nabiera jeszcze większego rozpędu. Przewaga wzrasta. Już 17 metrów. Trudno opisać, co dzieje się na trybunach wśród Polaków. Krzyszowiak jest już na ostatniej prostej. Teraz dopiero ogląda się. Sprawdza, jak daleko został Sokołów. Uznaje, że dystans jest wystarczający, więc lekko zwalnia. Tak dobiega do mety. Swobodnym, zupełnie rozluźnionym krokiem". W wywiadzie dla „Przeglądu Sportowego" mistrz olimpijski powiedział m. in.: „Bieg zaplanowałem dość elastycznie. Dobrze, że nie dałem się nabrać na przyspieszenie tempa na samym początku. Trzymając się Rżyszczyna kontrolowałem swobodnie bieg. Przegonienie Sokołowa na przeciwległej prostej na ostatnim okrążeniu przyszło mi bez trudu. Złoty medal uwieńczył sportową część mojego życia. Niczego więcej jako sportowiec już nie pragnę...". Krzyszkowiak wystartował jeszcze w Rzymie biegu na 10000 m, w którym zajął siódme miejsce. 

♦ Zdzisław Adam Kumiszcze (ur. 31.03.1937 - Toruń, zmarł 05.10.1986 - Szczecin). Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Lekkoatleta. Odpadł w przedbiegu na 400 metrów ppł (53,3). W serii szóstej, w której uczestniczyło 6 płotkarzy, zajął piąte miejsce, wyprzedzając Li Po-Tinga (Tajwan). Ukończył gimnazjum ogólnokształcące. Zawodnik klubów: Pomorzanin Toruń (1956), AZS Toruń (1957), Start Katowice (1958-1959), Zawiszy Bydgoszcz (1960-1965) i Pogoni Szczecin (1966). 3-krotny mistrz Polski: 200 m ppł (1960, 1961) i 400 m ppł (1961). 16 razy reprezentował barwy narodowe w meczach międzypaństwowych 1959-1964 (odniósł 5 zwycięstw indywidualnych). Rekordy życiowe: 400 m - 48,4 (27.06.1964 - Bydgoszcz), 110 m ppł - 15,1 (14.09.1958  - Katowice), 200 m ppł - 23,5 (03.06.1961 Bydgoszcz), 400 m ppł - 51,5 (18.07.1964 - Warszawa). Podczas startu w mistrzostwach Europy w Belgradzie (1962), odpadł w przedbiegu na 400 m ppł, zajmując piąte miejsce  (52,6). Mistrz Sportu.

♦ Eugeniusz Kwiatkowski (ur. 22.11.1932 - Bądkowo - woj. kujawsko-pomorskie, zmarł 09.02.1985 - Bydgoszcz). Pochowany na Cmentarzu Nowofarnym przy ul. Artyleryjskiej w Bydgoszczy. Lekkoatleta. Odpadł w eliminacjach pchnięcia kulą. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 16,80 m, a zawodnik Zawiszy uzyskał 16,71 m. Był lekkoatletą klubów: LZS Bądkowo (1950-1952), Zawiszy Bydgoszcz (1953-62). Zawód: piekarz. Wykształcenie średnie. 25 razy reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych w latach 1955-1964 (zanotował 5 zwycięstw indywidualnych). Czterokrotnie pobił rekord kraju (16,84 w 1957 r. do 17,24 w 1958 r. ). Tytuł mistrza Polski wywalczył raz (1956). Chociaż jego domeną było pchnięcie kulą, nie stronił od innych konkurencji rzutowych. Rekordy życiowe: kula - 18,24 (05.05.1963 Bydgoszcz), dysk - 45,14 (18.05.1957 Warszawa), młot - 59,68 (sierpień 1959 r. Gdańsk). Na mistrzostwach Europy startował dwa razy, zajmując: w Sztokholmie (1958) - 11 miejsce (16,33) i w Belgradzie (1962) - 13 lokata (17,05). Mistrz Sportu. Po zakończeniu kariery zawodnika nie podjął pracy szkoleniowej.

♦ Ryszard Marchlik (ur. 03.11.1939 - Chełm). Kajakarz. Zajął czwarte miejsce w kajakowej sztafecie 4x500m (partnerzy: Stefan Kapłaniak, Władysław Zieliński, Ryszard Skwarski). Zawód: mgr wf. Ukończył Technikum Samochodowe w Szczecinie (1959) i AWF w Poznaniu (1970). Zawodnik klubów: Czarni Szczecin i Warta Poznań (1954-1970), a w trakcie służby wojskowej Zawisza Bydgoszcz (1960-1962). Startował jeszcze na dwóch olimpiadach. W Tokio (1964), startując w K-4 1000 m, odpadł z kolegami (S. Jankowiak, R. Piszcz i  R. Ruszkowski) w półfinale, zajmując 5 miejsce (uczestniczyło 8 osad). W Meksyku (1968) wziął udział w tej samej konkurencji , zajmując z partnerami (E. Janusz, R. Piszcz i W. Zieliński) 8 lokatę w finale (9 osad). Dziewięć razy był mistrzem Polski: K-1 10000 m (1962), K-2 10000 m (1968), K-2 1000 m (1968, 1969), K-2 500 m (1968), K-4 1000 m (1960, 1961), K-4 10000 m (1960, 1961). Trener I klasy. Jeden z najwybitniejszych polskich szkoleniowców (był trenerem kadry narodowej juniorów i seniorów, oraz szkoleniowcem olimpijskim (1972-1983). Założyciel i trener ośrodka szkolenia juniorów PZK w Poznaniu. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Wyemigrował do Niemiec, zamieszkał w Bochum.

♦ Stefan Masztak (ur. 07.04.1927 - Wilno, zmarł 05.10.2006 - Białystok). Strzelec (karabin, karabinek małokalibrowy). Klub: Zawisza Bydgoszcz (1951-71). Zawód: oficer Wojska Polskiego.  Pułkownik. Zajął 13 miejsce w karabinie dowolnym - kbd-1 (1105 pkt - udział 38 zawodników). Absolwent Technikum Ekonomicznego (1963) i Wydziału Prawa Uniwersytetu Toruńskiego im. M. Kopernika (1969 - magister praw). 28-krotny mistrz Polski (w latach 1956-1964.  Zdobył złoty medal w czasie mistrzostw Europy (1965) - karabin standard 3x20 strzałów, 300 m indywidualnie i srebrny medal - karabin standard 3x20 strzałów, 300 m w drużynie. Zasłużony trener I klasy, działacz, a także sędzia sportowy. Zamieszkał w Białymstoku. Prezes OZSS i członek zarządu Białostockiego Komitetu Olimpijskiego. Podczas II wojny światowej w AK pod pseudonimem "Mew" (1943-1944). Od 20 stycznia 1945 r. w Wojsku Polskim. Zasłużony Mistrz Sportu. Odznaczony m.in. Złotym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Walecznych.